Hoe klein ze ook zijn

Weer ruim een maand in Bolivia en ik kan zeggen dat het wederom een goede keus is geweest om hier na toe te komen. Ik zat laatst in de micro (kleine bus) op weg naar het centrum en ik had eigenlijk helemaal geen zin om uit te stappen. Vanuit de micro kun je het leven hier goed bekijken. Mensen in pak stappen in om naar hun werk te gaan, maar ook mensen met zakken vol eten om dit later weer op de straat te verkopen. Hier zitten de kinderen niet in een kinderwagen, maar komen gewoon op de arm gedragen de micro in. Vrouwen die hun kind de borst geven zonder schaamte en dunne en dikke mensen die om elkaar heen draaien om een goede plek te vinden. De chauffeur heeft vaak een lekker bolivaans muziekje opstaan en is soms geirriteerd omdat de mensen om de 100 meter de bus willen verlaten. Hier hoef je alleen maar stop te roepen wanneer je de bus uitwilt. De micro´s zitten vaak zo vol dat ik meestal in het middenpad sta. Samen met Danielle is dit meestal een leuk gezicht, want zij is groter dan de gemiddelde boliviaan en staat dan met een gebukt hoofd in de micro.

Op Mano Amiga druppelen langzamerhand de kinderen binnen. We zijn nog altijd maar met 10/15 meiden, de jongens met 15/20. Ook hier zijn er blijkbaar kinderen die niet kunnen wennen op het project, want inmiddels is er één meisje en één jongen weggelopen. Twee andere jongens waren ook vertrokken, maar die zijn gelukkig weer teruggebracht door hun moeder. Er zijn er veel jonge kinderen. De kleinste is 5 jaar: Jeremy. Een jochie dat nog totaal niks afweet van het leven, vaak zorgeloos rondrend en het heerlijk vind om vooral niet te doen wat de opvoeders van hem vragen. Ook plast en poept hij regelmatig in zijn broek. Al een stuk of 4 keer ben ik met hem een schone broek gaan aandoen en de andere gaan wassen. De andere opvoeders zeggen heel gemakkelijk, ga maar een schone broek aandoen en de andere wassen. Voor een jongen van 5 jaar vind ik dat hij wel wat hulp mag krijgen. Maar dat geld wel voor meer dingen hier. Één meisje was ziek en had flinke koorts. Zij wordt in bed gestopt met een paracitamol en that´s it. Ze zijn hier voor mijn gevoel minder zorgzaam. Aan de andere kant, met zoveel kinderen om je heen, kun je ook niet altijd die persoonlijke aandacht geven. Als er wat ruimte is, dan probeer ik hier wat meer aandacht aan te besteden.
Het kleinste meisje van de meiden is: Lydia, 6 jaar. Een slim meisje dat heel snel de dingen oppakt, maar erg eigenwijs! Laatst was ik even met haar aan het kletsen en vroeg ze waar ik woonde. Ik zei, heel ver in een ander land. Ik moet over een tijdje met het vliegtuig terug naar mijn huis. Ze keek mij even aan en zei toen, nee jij gaat met de auto terug naar huis. Ze kon het maar niet geloven dat ik zo ver weg woonde.

Verder zijn we nu bezig met de voorbereidingen voor de verjaardag van Padre Octavio. We gaan een liedje zingen en een dans doen met de kinderen. Gister heb ik samen met een andere opvoeder geoefend met de kids. Een heel makkelijk dansje, maar erg moeilijk voor de kleintjes. Dus ik ga vandaag aan de slag met de kleine meiden om het dansje aan te leren.
Laatst had ik ook mijn ipod meegenomen op een zondagmiddag en heb ik met de meiden een uur staan dansen. Ik had een aantal zumba songs op mijn ipod staan en dat sloeg wel aan!
Ook hebben we op die zondagavond bingo gespeeld met alle kinderen. Ik had snoep en kleine frutseltjes gehaald. Voor de kleine kids was het alleen moeilijk te begrijpen dat niet iedereen wat kreeg en dat het een spelletje was...

In het vrijwilligershuis waar ik zit gaat ook alles goed. Er komen steeds meer mensen bij. Dus het wordt lekker druk. 5 spanjaarden, 3 italianen, 4 duitsers, een aantal bolivianen en natuurlijk 2 nederlandse meiden! In de avonden zitten we meestal even gezellig bij te kletsen en is het fijn om alle ervaringen uit te wisselen.
In Nederland is zo te horen iedereen druk bezig met de voorbereidingen voor carneval. Hier hoef ik weinig voor de bereiden, want ik word toch wel bekogelt met verf, water en schuim!

Heel veel groetjes en tot snel weer,

Carlijn