Schuim, verf en water!

¡Kijk daar een blank meisje! En weer een laag schuim over mijn gezicht. Ik kijk constant van links naar rechts op zoek naar handen met verf. Achter op mijn rug krijg ik een lading koud water gegooit. Oef, nu weet ik wel weer waarom ik het vorig jaar niet veel de straat op ben gegaan. Carneval in Bolivia! Samen met de andere vrijwilligers ging ik die avond naar een optocht kijken. Weinig gezien van de optocht, vooral veel schuim gehapt en verf van mijn gezicht gewreven. Wel leuk om een keer mee gemaakt te hebben, maar omdat we met een grote groep buitenlanders waren, kregen we natuurlijk de dubbele lading.
Ook met de kids op Mano Amiga heb ik carneval gevierd. Met z´n allen gingen we richting Hogar Don Bosco in een kleine optocht van misschien 100 meter. De kinderen hadden waterballonnen en wij ´educadoren´ moesten ons natuurlijk ook even laten gaan met bussen schuim. Daar aangekomen moest elke groep zich presenteren met een koningin. Wij hadden keurig een meisje uitgekozen en opgetut. De groepen van Hogar hadden elk een jongen omgetovert tot een meisje. Normaal gesproken zijn de jongens hier erg macho en willen ze gezien worden als een man. Nou je had ze nu eens moeten zien, ze dansten met lossen heupen om uiteindelijk op de eerste plaatst te eindigen.
Terug aangekomen op Mano Amiga mochten de kinderen met waterballonen spelen. Natuurlijk moesten ze ook even een emmer water over mij heen gooien. Achja met 30 graden, heb ik daar niet zo´n moeite mee.

Na de carneval heb ik mij bezig gehouden met het organiseren van activiteiten in het weekend. Op zondag hadden de kinderen vaak een rustmoment van 2 uur en moesten ze op hun bed blijven liggen! Nou ik denk dat weinig kinderen zich zo lang stil kunnen houden. In overleg heb ik op één zondag bolletjes van garen gemaakt. Iets wat ik in mijn vroegere jaren vaak op de basisschool heb gedaan. Hiermee hun geduld op de proef gesteld, want ze moesten een aantal keren het draad om een kortonnetje wikkelen. Oogjes, mond en neus opgeplakt en een erg leuk resultaat! De zondag erna ben ik aan de slag gegaan met wc rolletjes. 2 maanden gespaard om met de meiden hiervan dieren te knutselen. Inmiddels waren er steeds meer oudere meiden aangekomen en ik vroeg mij af of zij deze activiteit niet te kinderachtig vonden. Iedereen begon met het namaken van mijn voorbeelden, maar toen ze een tijdje bezig waren, kwamen er steeds meer leuke, creatieve dingen te voorschijn. Super...! Een collega van mij zei laatst dat ze voortaan elke zondag een activiteit wil doen. Door de week is hier weinig tijd voor. Ook heb ik zelf een poster gemaakt met alle regels van Mano Amiga. Steeds meer nieuwe kinderen stromen binnen en zijn nog niet zo goed op de hoogte van alles. De regels heb ik verduidelijkt met fotos van de kinderen.

Zoals ik vertelde zijn er inmiddels meer jongens en meiden aangekomen. In totaal zijn er nu 50 kids. In een korte tijd kwamen er veel nieuwe kinderen binnen. Ik heb dit proces van binnenkomen eens bekeken. De kinderen worden afgezet door de kinderbescherming of door hun ouders. Met een tas vol kleren en spullen of met helemaal niets. Ze worden even apart genomen en voor dat ze het weten zitten ze in een volle eetzaal met andere, onbekende kinderen om zich heen. Een bord met kip en rijst voor hun neus en aanvallen maar. Ik was niet heel verbaast dat twee meiden laatst geen honger hadden. Hierna is het aftasten, bij welke andere kinderen val ik in de smaak en voor welke kinderen moet ik oppassen. Het is natuurlijk erg fijn dat ze op Mano Amiga terecht kunnen, want hun leven thuis is niet wat het moet zijn. Maar soms dan zie ik die gezichtjes en dan heb ik zo´n medelijden.
Laatst heb ik 2 dossiers van de kinderen doorgelezen, om een indruk te krijgen wat voor geschiedenis de kinderen hebben die hier aankomen. De problemen die de kinderen thuis hebben zoveel verschillende oorzaken. Een meisje heeft bijvoorbeeld haar vader verloren, ´die leeft nu, zoals zij vertelt in de hemel´. Haar moeder heeft geprobeerd drugs te smokkelen naar Chili, maar is opgepakt en zit nu voor 8 jaar in de gevangenis. Een andere jongen heeft een gehandicapte moeder, die niet voor hem kan zorgen. Hij heeft nooit leren lezen of schrijven, vandaar dat hij nu op school tussen kinderen van 7 jaar zit. Het is erg interessant om de dossiers te bekijken. Ook omdat ik hun gedrag op Mano Amiga zo beter kan verklaren.
Volgende week wil ik een vragenlijst opstellen voor de ´oudste´ kinderen om meer te weten te komen over hun problemen thuis en hoe zij tegen hun leven op Mano Amiga aankijken.

Als laatste ben ik afgelopen donderdag 24 jaar geworden en heb ik hier een leuke dag gehad. Er is voor mij gezongen door de kids. Ik had zelf 2 te zoete taarten gekocht om te trakteren en ben ik in de avond op stap geweest met de andere vrijwilligers waar er nogmaals voor mij gezongen is in een karaoketent!
Een leuk extraatje, maandag avond ben ik naar het concert van Shakira geweest. Hoe geweldig was dat. Sta je in Santa Cruz, met Shakira op het podium! Heerlijk sfeertje en heerlijk genoten!

Helaas heb ik nog maar 2,5 week te gaan hier, voordat ik ga reizen. We gaan langzamerhand, op het tempo van Bolivia, onze reisroute uitstippelen en afscheid van iedereen nemen. Mijn laatste berichtje zal ik schrijven voordat ik ga reizen...

Chau Chau,

Carlijn